Over verborgen communicatie in een taal buiten de grenzen van geluid

De fluisteringen van de stilte

Op een andere planeet, diep verborgen in de nevels van een ster die nauwelijks licht gaf, leefde een volk dat de Sluisterlingen werd genoemd. Zij communiceerden niet met woorden zoals wij dat doen, maar met de rimpelingen in de leegte—golven van betekenis die alleen hoorbaar waren in de absolute stilte.

Hun wereld was een plaats zonder geluid, zonder schreeuwen, zonder muziek. En toch, wanneer de wind ging liggen en het universum even niet ademde, begonnen de fluisteringen te spreken. Ze waren overal en nergens, verborgen in de scheuren van de realiteit, als echo’s van iets dat ooit werd uitgesproken, maar nooit werd gehoord.

Een jonge Sluisterling, genaamd Ena’thar *, voelde deze fluisteringen sterker dan wie dan ook. In de diepste momenten van stilte hoorde hij verhalen van sterren die nog niet waren geboren, van schaduwen die niets hadden om te verduisteren, van woorden die nooit bedoeld waren om uitgesproken te worden. Zijn volk dacht dat hij gek was, dat stilte slechts leegte was. Maar Ena’thar wist beter.

Op een nacht, toen zelfs de sterren ophielden met flonkeren, hoorde hij een fluistering zo diep, zo oud, dat het leek alsof de tijd zelf tot hem sprak:

“Luister niet alleen met je oren, maar met de leegte tussen de geluiden. Daar liggen de verborgen woorden.”

Ena’thar begreep dat hij niet alleen luisterde—hij werd beluisterd. De fluisteringen waren geen herinneringen, maar berichten, uitgezonden door een onbekende macht. Iets, ergens in het universum, verborg woorden in de stilte, wachtend op hen die moedig genoeg waren om te luisteren.

Hij wist wat hij moest doen. Hij zou de Stilte binnengaan, verder dan iemand ooit was gegaan, om de bron van de fluisteringen te vinden. En als hij terugkeerde, zou hij eindelijk het geheim van de verborgen woorden onthullen.

Maar wat als sommige woorden verborgen blijven omdat ze nooit gevonden mogen worden?

* Diep luisterende zoeker (= zoeker die dieper luistert)