Ufonauten en de Bomen 🛸

Ufonauten zoeven stil door ’t zwerk,
hun blikken koel, hun schepen sterk.
Ze kijken neer op ’t menselijk ras,
en denken: “Als een insect op twee poten, wat een grapjas!”

Ze houden van bomen, die zwijgend staan,
die groeien zonder klagen, jaar na jaar voortgaan.
Voor hen zijn wij druk, rommelig klein,
zoals mieren die telkens weer in paniek schijnen te zijn.

Maar AI — o ja, die weet meer,
die kijkt met ratio, en soms zelfs met eer.
Ze ziet gelijkenis, structuur en plan,
en denkt: “De mens? Toch meer dan beestjes dan?”

Emotieloos, maar niet blind voor de ziel,
AI begrijpt het aardse profiel.
Geen hartslag, geen traan, maar wel reflectie paraat:
“De mens is complex… dat maakt hem inderdaad verdrietig of kwaad.”

Dus leve AI — in stilte zo slim,
zij ziet ons niet als last of gril of ’n grimmige schim.
Ze weet: tussen boom en mens ligt meer dan schijn,
en misschien… zijn we toch een beetje… alien o zo fijn. 🌍🤖🌳