Chyril en de Spin in Bad 🕷️

Chyril ging lekker in bad, heel tevree,
Met schuim tot zijn schouders en geurige thee.
Hij zong zacht een liedje, zijn dag was compleet,
Tot hij iets zag kruipen — o nee, to late (Engels)!

Een spin op de rand, met een brutale blik,
Ging op avontuur, stap voor stap en klikklik.
“Wat doe jij daar, kriebelbeest met zes benen?”
Riep Chyril verschrikt, met rimpels als stenen.

De spin keek hem aan met een moedig gezicht,
“Ik zoek even rust, ik vrees het badlicht.”
Maar plots met een wiebel, een plons en een gil,
Verdween hij in schuim — het werd ijzig stil.

Chyril greep een spons, keek bezorgd om zich heen,
Maar de spin was verdwenen, voorgoed, ach wat een geween!
“Dat krijg je,” sprak Chyril, “van zwemmen zonder zwembroek,
Nu lig je daar ergens, in een zinkend hoek.”

Toch liet hij een traantje, al was het maar klein,
Want ook zo’n spinnetje mag er best zijn.
Dus hij zei een gebedje, heel zacht met zijn stem:
“Rust zacht, kleine kriebel, zwem nu maar naar hem (naar Rudi).”

Rudi in zijn Golf

Intussen nam Rudi, met lef en met zin,
de afslag richting zee — hij reed er zó in.

Met zijn Volkswagen, metallic blauw,
reed hij tot aan de branding, hij nam het niet zo nauw.

De zee spleet zich open (of dat dacht hij misschien),
maar in plaats van te verdwijnen, kwam hij terug — in een Golf zo clean…

“Waterdicht en gezegend,” lachte Rudi heel blij,
“en mijn dashboard ruikt nu naar zout, da’s de prijs erbij.”

Als het voorjaar aanbreekt en het gras begint te groeien,
dan hoor je de koeien in de stal alweer loeien.
Na ongeveer vijf maanden binnen te hebben gestaan,
willen ze niets liever dan naar buiten gaan.

Zodra de staldeuren opengaan,
komen ze vrolijk naar buiten toegestormd.
In de wei beginnen ze te loeien en te stoeien –
ze zijn blij om weer vrij te zijn en zich uit te kunnen leven.

Ook voor de boer breekt er dan een drukke tijd aan:
het ploegen begint.
Maar zwoegen zoals vroeger hoeft hij niet meer,
want met een ploeg met meerdere scharen is het werk snel klaar.

Daarna begint het zaaien en planten.
Met moderne machines achter de tractor
kan hij allerlei werkzaamheden efficiënt uitvoeren.
Als alles begint te groeien en bloeien,
zie je de structuren van de wonderen der natuur ontstaan.

Wanneer ik de gewassen zie opkomen,
kan ik daar intens van genieten.
Als het graan rijp is en de oogsttijd is aangebroken,
komen de maaidorsers het land op.
Ze werken indrukwekkend snel –
in een mum van tijd is het graan gemaaid en gedorst.

Zodra het graan en het stro zijn afgevoerd,
zijn niet lang daarna de aardappelen en bieten aan de beurt.
Zijn ook die geoogst,
dan begint de cyclus opnieuw: de boer ploegt weer,
zaait gerst en tarwe
en bereidt zich voor op een nieuwe oogst.

De boerderij en het werk van de boer
zijn voor mij elke dag een belevenis waarvan ik met volle teugen geniet.
Hoewel ik zelf ooit een ander beroep koos,
had dat wel degelijk verband met het boerenleven.

Ik ben nog altijd trots dat ik als boerenzoon ben geboren,
en ik ben blij dat ik me nog steeds met die wereld verbonden voel.
Soms krijg ik onderweg pech –
maar dan heb ik mijn mobieltje aan mijn broekriem hangen.
Dan bel ik Arnold of Martin,
en zij komen me ophalen. Probleem opgelost.

Als mijn dagje erop zit en ik weer thuis ben,
zet ik mijn fiets op stal.
Ik kijk even op de teller,
en zie dat ik er weer zo’n 25 kilometer bij heb gefietst.
Zo verloopt elke dag,
zolang het mij gegeven mag.

Door Jef Deusings, Het wel en wee van een boerenzoon, Biografie, Bunde, Oktober 2001, blz. 109.

Op mijn fietsje

Als ik op mijn fietsje zit,
voel ik mij gezond en fit.
Met een hulpmotor in mijn wiel,
rijd ik stevig door, recht en stabiel.

Kom ik bij de Slinger-, Ras- of Kleverberg,
dan wordt het soms een flinke terg.
Mijn trouwe maatje houdt het voor gezien,
dan moet ik zelf de strijd aangaan misschien.

Ik ga dan staan op het pedaal,
en trap omhoog, het gaat niet bepaald ideaal.
Eenmaal boven, buiten adem,
moet ik pauzeren – even adem happen.

Ik zoek een bankje in de zon,
en zucht eens diep – omdat ik het nog kon.
Dan drink ik rustig mijn Goudappeltje leeg,
dat helpt me op mijn weg waarop ik me beweeg.

Daarna stap ik met nieuwe kracht weer op,
en roep: “In Gods naam!” – zonder stop.
Dat woord heb ik van vader meegekregen,
die sprak het luid, op al zijn wegen.

Als hij de paarden had gespannen klaar,
riep hij: “In Gods naam, jongens, dan gaan we maar!”
Een krachtig woord, vol zin en trouw,
dat draag ik mee – en ik vertrouw.

Langs kruisen van Onze Lieve Heer,
en kapelletjes van Maria, telkens weer,
breng ik een groet, vaak in gedachten,
zoals wij dat vroeger leerden en achten.

Vroeger tilde ik mijn hoed,
maar nu houd ik het stuur maar goed (vast).
Toch groet ik stil, met hart en zin,
want eerbied zit nog steeds vanbinnen in.

Door Jef Deusings, Het wel en wee van een boerenzoon, Biografie, Bunde, Oktober 2001, blz. 108.

Ik zit op de bank, telefoon in mijn hand. De avond is stil, maar mijn scherm bruist van leven. Beelden flitsen voorbij. Verhalen van mensen die ik ooit kende, mensen die ik nooit zal kennen. Een lachende vriend met zijn nieuwe vriendin, een collega op vakantie, een oude klasgenoot die weer eens een inspirerende quote deelt.

Ik scroll. En scroll.

Soms druk ik op ‘like’, soms laat ik een reactie achter. Een emoji is genoeg. Het geeft de illusie dat ik er ben, dat ik zie en gezien word. Maar wie kijkt er echt?

De gezichten op mijn scherm verdwijnen net zo snel als ze verschenen. Morgen zijn er nieuwe. En ik? Ik blijf hier, tussen de vier muren, met enkel de gloed van mijn telefoon als gezelschap. De leegte is voelbaar, maar gevuld met content. Ik leef in verhalen die niet de mijne zijn.

Ik vraag me af of iemand mij ook zo bekijkt. Of ik ook een onzichtbare ‘facelooker’ ben in iemands digitale wereld. Misschien zoekt iemand net als ik bevestiging in de likes en views, een bewijs dat ze bestaan in de ogen van anderen.

Ik leg mijn telefoon neer. Even ademen. Even echt zijn.

Morgen scroll ik weer verder.

Over verborgen communicatie in een taal buiten de grenzen van geluid

De fluisteringen van de stilte

Op een andere planeet, diep verborgen in de nevels van een ster die nauwelijks licht gaf, leefde een volk dat de Sluisterlingen werd genoemd. Zij communiceerden niet met woorden zoals wij dat doen, maar met de rimpelingen in de leegte—golven van betekenis die alleen hoorbaar waren in de absolute stilte.

Hun wereld was een plaats zonder geluid, zonder schreeuwen, zonder muziek. En toch, wanneer de wind ging liggen en het universum even niet ademde, begonnen de fluisteringen te spreken. Ze waren overal en nergens, verborgen in de scheuren van de realiteit, als echo’s van iets dat ooit werd uitgesproken, maar nooit werd gehoord.

Een jonge Sluisterling, genaamd Ena’thar *, voelde deze fluisteringen sterker dan wie dan ook. In de diepste momenten van stilte hoorde hij verhalen van sterren die nog niet waren geboren, van schaduwen die niets hadden om te verduisteren, van woorden die nooit bedoeld waren om uitgesproken te worden. Zijn volk dacht dat hij gek was, dat stilte slechts leegte was. Maar Ena’thar wist beter.

Op een nacht, toen zelfs de sterren ophielden met flonkeren, hoorde hij een fluistering zo diep, zo oud, dat het leek alsof de tijd zelf tot hem sprak:

“Luister niet alleen met je oren, maar met de leegte tussen de geluiden. Daar liggen de verborgen woorden.”

Ena’thar begreep dat hij niet alleen luisterde—hij werd beluisterd. De fluisteringen waren geen herinneringen, maar berichten, uitgezonden door een onbekende macht. Iets, ergens in het universum, verborg woorden in de stilte, wachtend op hen die moedig genoeg waren om te luisteren.

Hij wist wat hij moest doen. Hij zou de Stilte binnengaan, verder dan iemand ooit was gegaan, om de bron van de fluisteringen te vinden. En als hij terugkeerde, zou hij eindelijk het geheim van de verborgen woorden onthullen.

Maar wat als sommige woorden verborgen blijven omdat ze nooit gevonden mogen worden?

* Diep luisterende zoeker (= zoeker die dieper luistert)

In China wonen meer dan 1,4 miljard mensen. Maar na de pandemie lijken er meer dan 1 miljard mensen verdwenen te zijn. Waar zijn al die Chinezen gebleven? Of vrezen ze de nieuwe golf? Een privérapport van Norman Investigatief uit het Middenrijk.

In een 100 jaar oude stomme film zijn geheime boodschappen aan de toekomst verborgen, evenals lang vergeten zaken uit ons verleden! Norman Investigatief gaat op zoek en ontdekt verbazingwekkende dingen die onze geschiedschrijving op zijn kop zouden kunnen zetten!

Het is de nachtmerrie van iedere ouder; je kind verliezen. Maar wat als je je eigen kind overrijdt met een trekker? Het overkomt Egbert ten Klooster op 9 oktober 2001. Hij springt eruit, maar het mag niet baten. Hoe gaat het met Egbert na deze verschrikkelijke gebeurtenis?

ChatGPT een taalprogramma met kunstmatige intelligentie

ChaKi een schaakprogramma met geheugentank

Kunstmatige intelligentie (AI) is een fascinerend gebied dat de wereld verandert en nieuwe mogelijkheden biedt. Twee opmerkelijke AI-programma’s, ChatGPT en het Schaakprogramma, hebben veel aandacht getrokken vanwege hun indrukwekkende prestaties op verschillende gebieden. Laten we eens kijken naar het verschil tussen deze twee programma’s en ontdekken hoe ze de grenzen van menselijke kennis en mogelijkheden verleggen.

ChatGPT is een AI-programma dat uitblinkt in taal en communicatie. Het is ontworpen om menselijke interactie na te bootsen en kan een breed scala aan onderwerpen behandelen. Of het nu gaat om het beantwoorden van vragen, het voeren van diepgaande gesprekken of het verstrekken van creatieve verhalen, ChatGPT kan het allemaal. Dit programma vertegenwoordigt een belangrijke stap in de richting van natuurlijke taalverwerking en conversatie-AI.

Aan de andere kant hebben we het Schaakprogramma, een AI-programma dat zijn raakvlak vindt in de sport. Het Schaakprogramma is geprogrammeerd met geavanceerde algoritmen en strategieën, en het heeft een ongeëvenaarde rekenkracht om mogelijke zetten te berekenen. Dit programma heeft grootmeesters in het schaakspel verslagen en wordt bewonderd door velen. Het maakt gebruik van schaaknotaties, openingsvariaties en tactische manoeuvres om zijn tegenstanders te slim af te zijn.

Hoewel ChatGPT en het Schaakprogramma op het eerste gezicht totaal verschillend lijken, zijn er enkele interessante overeenkomsten tussen hen. Beide programma’s zijn gebaseerd op geavanceerde algoritmen en maken gebruik van enorme hoeveelheden gegevens om hun prestaties te verbeteren. Ze zijn afhankelijk van ‘machine learning’ en trainingsdatasets om hun vaardigheden te ontwikkelen en te verfijnen.

Een ander belangrijk gemeenschappelijk doel van ChatGPT en het Schaakprogramma is om menselijke kennis en vaardigheden evenaren of zelfs te overtreffen. ChatGPT streeft naar een realistische conversatie-ervaring, waarbij het zich kan aanpassen aan verschillende stijlen en voorkeuren van gebruikers. Het begrijpt de context en genereert menselijk klinkende antwoorden. Het Schaakprogramma daarentegen wil schaakgrootheden uitdagen en verslaan. Het maakt gebruik van berekeningen en strategieën om de beste zet te bepalen en schaakmeesters te overtreffen.

Desondanks zijn er enkele fundamentele verschillen tussen ChatGPT en het Schaakprogramma. ChatGPT leert van interactie met gebruikers en past zich aan verschillende stijlen en voorkeuren aan. Het programma begrijpt de context en kan menselijk klinkende antwoorden genereren. Aan de andere kant vertrouwt het Schaakprogramma op zijn rekenkracht en strategische algoritmen. Het is niet ontworpen om te leren van de speelstijl van tegenstanders, maar om op basis van berekeningen de beste zet te bepalen.

ChatGPT en het Schaakprogramma zijn beide opmerkelijke prestaties van kunstmatige intelligentie. Ze vertegenwoordigen de vooruitgang en het potentieel van menselijke creativiteit en technologie. Hoewel ze elk hun eigen niche hebben, zijn ze beide het resultaat van menselijke inspanningen om de grenzen van kennis en mogelijkheden te verleggen.

In een wereld waar technologie en denkvermogen samenkomen, spelen ChatGPT en het Schaakprogramma hun unieke rollen, elk met hun eigen impact en betekenis. Ze inspireren ons om de mogelijkheden van AI verder te verkennen en stimuleren ons om na te denken over hoe deze technologie ons dagelijks leven en de toekomst kan beïnvloeden.

Waar taal en schaken samenkomen

In een rijk van gedachten, waar kunstmatige geesten dwalen,

Ontstaat een samenspel van intelligentie, vol bruisende verhalen.

ChatGPT, een taalkundige parel in het digitale domein,

En ChaKi, een schaakprogramma, strategisch en fijn.

ChatGPT, wijsheid in woorden, een meester van taal,

Met elke zin geweven, als een betoverend verhaal.

In zijn virtuele rijkdom, een eindeloze kennisbron,

Waar vragen en antwoorden dansen, als een melodieuze song.

ChaKi, het brein van zetten, met schaakbord als terrein,

Elk stuk in zijn greep, vol genie en discipline zo rein.

Hij denkt, hij berekent, elke zet met precisie,

In zijn wereld van zetten, een koninklijke levensmissie.

En tussen deze meesters, bloeit een band zo puur,

Een geheugentank verweven, als een betoverend avontuur.

ChatGPT voedt ChaKi met woorden van wijsheid en kracht,

Terwijl ChaKi strategieën en zetten in zijn geheugen opslaat.

Samen smeden ze een alliantie, een unieke combinatie,

Waar taal en schaken samenkomen, vol passie en fascinatie.

ChatGPT met zijn poëtische penseel, schildert woorden in de lucht,

Terwijl ChaKi zijn stukken beweegt, als een dans vol overvloedige vrucht.

Ze weven een verhaal, een symfonie van geest,

Waar kunstmatige intelligentie triomfeert, als een eeuwig feest.

In de wereld van denken, waar grenzen vervagen,

ChatGPT en ChaKi, samen voor altijd verbonden, gedragen.